Lucy Lambriex (@ziebinnenzijde) gaat deze maand niet klagen. Of eigenlijk: ze gaat bewust op de momenten letten waarop ze had willen klagen. Een stukje zelfonderzoek noemt ze het, zoals ze in haar blog schrijft. Ze werd geïnspireerd door het artikel van de yogalerares Susan McFadzean die ondertussen al 32 dagen niet meer klaagt. Susan lijkt herboren te zijn. Susan ziet zoals te verwachten was niet alleen maar de schoonheid van het leven, maar ze is nu ook bewust geworden van haar angsten.

En ik doe mee. Ook ik ga niet klagen. Vanaf vandaag.

Gordon

Vanmiddag moest ik denken aan zo’n mentale-doorzaag-cursus van Schouten & Nelissen die ik ooit op tijdens m’n vorige werk volgde. Naast de vakinhoudelijke cursussen verwende mijn werkgever me ook met, zoals ik ze noem, managerscursussen. Cursussen over beïnvloedingsvaardigheden, leiding geven en de ultieme mentale-doorzaag-cursus: Versterken van persoonlijke kracht. En ja, wat zat ik toen in m’n kracht. Ik weet nog dat de docente mij vroeg aan wie ik echt een hekel had. Ik sprak mijn antwoord sneller uit dan zij haar vraag had gesteld: Gordon! En geloof me, Gordon was toen nog mild (oeps, klaag ik nu?)

Geheel onverwacht stelde zij voor: “Doe dan maar eens Gordon na!”. Ik wilde dat ik iemand anders had genoemd. Niet de Koning van de Foute Lachjes en Misplaatste Grappen (geloof me, ik klaag niet; dit is illustratief bedoeld). Maar ik moest wel. De rest van de groep keek me aan met een nou-kom-maar-op-uitdrukking in hun ogen. Waarschijnlijk ook met een vleugje haha-sucker!-gevoel erin. De docente keek me aan alsof ze me wilde zeggen: “Je gaat me nu toch niet teleurstellen, hè?”. Tenminste, zo voelde ik dat.

En wat deed ik goed Gordon na. Ik trok een blik foute grappen open; ik lachte veel te hard om dingen die totaal niet grappig waren; ik probeerde m’n arrogantie naar DEFCON-1 te verhogen. En wat voelde ik me goed. En ik snapte het. Waar ik over klaagde was ook datgene dat ik miste. Ik was me bewust geworden van een “angst”. Net zoals bij Susan.

Dus doe ik mee. Ook ik ga niet klagen. Vanaf vandaag.

Mij hoor je niet klagen

Maar ik ga niet alles wat me overkomt accepteren. Ik hoor mensen wel ‘ns zeggen: “Mij hoor je niet klagen”. Terwijl ik dan naar hun gezicht kijk, denk ik: “Maar je zou wel willen, hè?”. Opkroppen dus. Dat is niet het doel van dit experiment. Ik heb ondertussen geleerd dat emoties eruit moeten. Dit experiment gaat niet over emoties gepast onderdrukken om maar elk klaaggedrag te ontlopen. Ik zal vast iemand aanspreken, misschien er zelfs boos op worden of als ik er niks aan kan veranderen: accepteren. Net zoals ik een regenbui al accepteer; zonder regen had ik nooit geleefd.

En daarom doe ik mee. Ook ik ga niet klagen. Vanaf vandaag.